بشناس قدر خویش ...
بسم الله
خداوندا ! من چندان که خویش را مهیای طاعتت ساختم و در پیشگاه تو به نماز ایستادم آن هنگام مرا به خواب انداختی و حال راز و نیاز از من باز گرفتی
ای خدا ! چه شد که هر چه با خود عهد کرده و گفتم از این پس سریرتم نیکو خواهد بود و به مقام توابین نزدیک میشوم حادثه ای پیش آمد که به عهد ثابت قدم نماندم ؟
سرور من ! شاید تو از درگاه لطفت مرا رانده ای و از خدمت بندگیت دورم ساخته ای
یا شاید دیدی من حق بندگیت را خفیف شمردم بدین جهت مرا از درگاهت دورم کرده ای
یا آنکه دیدی من از تو روی گردانم بدین سبب بر من غضب فرمودی
یا آنکه در مقام دروغگویانم یافتی لذا از نظر عنایتت دور افکندی
یا شاید دیدی من شکر گزاری از نعمت هایت را نمیکنم مرا محروم ساختی
یا شاید مرا در میان اهل غفلت یافتی بدین جرم از رحمتت نومیدم کردی
یا شاید دیدی در مجالس اهل باطل الفت گرفته ام مرا در میان آنان واگذاشتی
یا شاید به جرم و گناهم مکافات کردی
با این همه...خداوندا
اگر عفو کنی شایسته است که پیش از من چه بسیار گنه کاران را عفو کرده ای ، چرا که لطف و کرمت ای خدا از مکافات گنه کاران برتر است و من به فضل و رحمتت پناه آورده و از تو به سوی تو میگریزم ...
+ این دعای ابوحمزه هر خطش یه شیرینی خاصی داره ...معرکست ...
+ماه رمضان هنوز تموم نشده ...شب قدر ها که تموم میشه تازه میرسیم به اول قصه ...تازه همه چی شروع میشه...
++گاهی انقدری غرق یه نعمتی میشی که یادت میره شکر کنی ..یادت میره قدرش رو بدونی ..فکر میکنی همیشه هست ...برات عادی میشه ...انگار نه انگار اون نعمت یه نعمته...مشهد رفتن من هم اینطوری شده بود ..جناب امام رضا علیه السلام زیاد میطلبیدن پررو شده بودم...4 سال دورم کردن ..حالا بعد 4 سال که طلبیده شدم تازه فهمیدم چقدر نعمت بزرگی بوده...خیلی یهویی ساعت یک نیمه شب پیام دوستمو خوندم که شبای قدر بریم مشهد ؟ و پس فرداش رفتیم ...نایب الزیاره همتون بودم ...
قسمتی از خطبه 154 : آن که با چشم دل بنگرد و با دیده ی درون کار کند آغاز کارش آن است که بیندیشد آیا عمل او به سود اوست یا زیان او ، اگر به سود اوست ادامه دهد و اگر به زیان اوست توقف کند زیرا عمل کننده بدون آگاهی چون رونده ای است که به بیراهه میرود ..
